Van heel groot naar best wel klein

In alle vroegte vertrokken naar het inleverpunt van de camper, waar vandaan we met de taxi (jawel alweer een feestje) naar het vliegveld van Adelaide gebracht werden. Ondanks dat we veel te vroeg waren konden we gelukkig wel onze bagage inleveren. Helaas was één koffer te zwaar (maximum load mag 32 kilo zijn en de onze woog 37...). Blijkbaar toch al wat dingen extra meegesprokkeld. Dus en public de spullen overhevelen in een aangeboden boodschappen tas... De inmiddels chagrijnige mevrouw van de incheckbalie checkt snel de bagage in als we klaar zijn met overhevelen, en daar sta je dan nog met het slotje van de koffer in je handen. We maken heerlijk gebruik van de tijd door op ons gemak nog even koffie te drinken. Nog net op tijd bedenken we dan ineens dat het al lang tijd is om te boarden. Dus nog snel door de controle en het vliegtuig in :-). In het vliegtuig komen we erachter dat we geen boterhammen voor de lunch hebben gesmeerd. Gelukkig blijken ze bij Qantas nog te doen aan het serveren van eten aan boord en zitten we dus niet met lege magen. Een vlucht van 3 uur brengt ons een half uur later in Perth. Fijn dat tijdverschil, zo hebben we de hele middag nog voor ons in het westen van Australië! Ben slaapt de hele vlucht, Cas daarentegen valt vlak voordat we bij het appartement zijn in slaap.... Vanaf het vliegveld brengt een shuttelbus ons bij het station, waar we de tram/trein naar Mandurah nemen. Hier aangekomen confiskeren we ongeveer de hele bus met al onze bagage naar het centrum van Mandurah. Nou, de transportmiddelen hebben we deze dag weer optimaal benut. De benenwagen brengt ons met bezwete gezichten naar het appartement. Joepie, eindelijk een echt bed! Daar eenmaal aangekomen krijgen we te horen of we een upgrade willen. Hmmmm....willen we dat? Okay, omdat die meneer zegt dat het echt de moeite waard is en de kamers een keer zo groot zijn, willen we de gok wel wagen. Een beetje onwennig en gespannen staan we in de lift naar ons appartement. We doen de deur open, en.... die beste man heeft geen woord te veel gezegd! Wow, wat een appartement! Hier houden wij het de rest van de vakantie wel uit. Helaas hebben we maar voor drie nachten geboekt, maar wat genieten wij even van al die luxe na weken in een camper geleefd te hebben.

Je zou denken dat we dan lekker uit mogen slapen van de kinderen. Ijdele hoop, om 8 uur staan we al in de supermarkt. West Australië doet namelijk niet mee aan de zomer- en wintertijd wat betekent dat het hier rond 19.30 uur ineens donker wordt en het om 05 uur meteen licht is. De rest van oudjaarsdag brengen we door in de speeltuin, waar inmiddels het terrein omgetoverd is tot een waar feestterrein. Overal zitten mensen in het park te wachten op het vuurwerk dat speciaal voor de kinderen al om 21 uur afgestoken wordt. Leuk detail is dat er geen één kraampje is waar je drinken kan kopen, dit mag je zelf meenemen, en alcohol is verboden. Na een overheerlijk diner van de barbecue kuieren wij ook op ons gemak aan voor het vuurwerk. Fijn zo'n appartement waarbij je vanuit het zwembad, dat alleen toegankelijk is voor gasten, een geweldig uitzicht hebt. Niet dat Ben veel heeft gezien...die had zijn oren en ogen stijf dicht. Cas bewonderde het vuurwerk met handen voor zijn oren. Wat een helden :-). Eén van de weinige nachten dat ze meteen in slaap vallen, waardoor wij het oude jaar heerlijk op ons balkon afsluiten onder het genot van een drankje, de heerlijke bradwürst geur die vanuit het park onze kant op waait en zes uur lang Abba muziek. Maar ons hoor je niet klagen, wat geweldig om zo het nieuwe jaar in te luiden! Waarbij ook wij om 00 uur mogen genieten van een mooi vuurwerk spektakel.

06.30 uur, Gelukkig Nieuwjaar! Dus, Cas en Ben op de bank voor de tv gezet en wij nog heerlijk 1,5 uur door kunnen slapen totdat ze de tent af beginnen te breken. De dag beginnen we (na een ontbijtje op het balkon) in een cafeetje aan de overkant waar we afgesproken hebben met een echtpaar dat in 1982 geëmigreerd is naar Australië. Leuk om al die verhalen te horen en zo veel tips te krijgen! Ben valt aan tafel in slaap, dus nemen we afscheid met een hoofd boordevol ideeën. We besluiten om niet helemaal naar het noorden af te reizen (de temperatuur laat het echt niet toe, 40+ waarbij het in de nacht afkoelt naar 30...) maar vanuit Cervantes (iets boven Perth) de binnenlanden in te trekken en daarna via de zuidkust langzaamaan langs de kust weer omhoog te trekken naar Perth. Na het slapen gaan we op zoek naar de dolfijnen die hier regelmatig in de baai zwemmen. Helaas hebben wij minder geluk, maar vinden we een leuk strandje waar de kinderen weer uit de kleren gaan. We maken nog eens optimaal gebruik van ons 4g netwerk en moeten dan helaas al weer de spullen pakken om morgen ons huisje op wielen op te gaan halen.

Nou, deze dag moeten we maar snel vergeten. Allereerst missen we de bussen, daarna stappen we te vroeg uit de trein, moeten we zoeken naar een taxi en staan we ruim anderhalf uur te wachten op onze camper. Uiteindelijk rijden we om 14.30 uur weg en dat terwijl we al vanaf 9.30 uur onderweg zijn. We krijgen (naast de camper en toebehoren) tevens een noodzender mee voor als we in een afgelegen gebied hulp nodig hebben. In één ruk rijden we door naar Cervantes waar we gelukkig al een plaatsje gereserveerd hebben. Hier maken we onze kleine bolide gebruiksklaar, terwijl de kids buiten rondrennen. Het is even passen en meten waar we al onze 'troep' kwijt kunnen. Maar het valt ons niet tegen! Onze kleine 4wd met opklap dak heeft toch best veel ruimte. Wel moeten we nu elke avond de bank omtoveren tot ons bed. Maar ja, dat went ook snel. We kunnen nu in elk geval echt off road rijden!

Nog even hebben we zitten twijfelen of we toch niet verder naar het noorden moesten gaan aangezien we ineens airco in de camper hebben. Maar wat kan je buiten doen als het zo ontzettend warm is? We starten de dag dan ook lekker rustig en rijden naar Jurien Bay, net iets ten noorden van Cervantes. Hier genieten we aan het strand van het mooie weer. 's Avonds rijden we naar de Pinnacles om deze bij zonsondergang te zien. Aangezien we nog geen bezoekerspas voor de nationale parken hebben mogen we niet zomaar naar binnen. Doordat het visitors center al dicht is kunnen we deze niet kopen, wel kunnen we ons registreren voor een bezoekje door geld in een envelop te doen en deze bij het visitors center te deponeren. Euh....wie heeft er kleingeld? Niemand, alleen een creditcard en dat gaat niet. We schrijven op het briefje dat we morgen terugkomen en genieten bij zonsondergang volop van dit aparte natuurverschijnsel.

Eerst brengen we een bezoek aan de stromatolieten voordat we via de Pinnacles het binnenland intrekken. "Hey, I know you guys!" is het eerste wat we horen als we bij de Pinnacles aankomen. Ons briefje is dus goed terecht gekomen. Toch een heel ander gezicht om bij daglicht deze rotsige punten uit het zand te zien steken. We mogen ook nog getuige zijn van twee emoes die er tussendoor lopen. Dat blijft toch echt amazing al dat wildlife! We sluiten de dag af in Toodyay waar we een camping vinden met zwembad! En je raadt het al, plons! De kinderen vinden de spoorbaan met de treinen die al toeterend langskomen voor de spoorwegovergang helemaal het einde, wij iets minder als je 's nachts probeert te slapen.

Na het tanken (ja, dat doen we hier elke dag, je weet maar nooit :-)) vertrekken we naar Hyden. Onderweg willen we Mount Stirling nog aandoen, in plaats van deze te vinden stuiten we op de Kokerbin Rock (3e monoliet van Australië). Ook ontzettend mooi, maar waar is de Mount Stirling? Een berg zou je toch niet kunnen missen? Nou, wij wel! Dus maar door naar Hyden, waar we erg benieuwd zijn naar de wave rock. Je kunt hier echt de afstand van de lengte van Nederland rijden, zonder ook maar een auto tegen te komen. Moet je je dat maar eens voorstellen in Nederland! Wat ook leuk is dat je hier op een unsealed road regelmatig voorrang hebt ten opzichte van een asfalt weg :-). We vinden een geweldige camping met in de achtertuin deze rock én zwembad :-). We zitten heerlijk aan de speeltuin, met de campkitchen binnen handbereik. Ook altijd prettig aangezien we geen kookgelegenheid ín de camper hebben. 's Avonds genieten we weer van de ondergaande zon, maar nu met de wave rock op de achtergrond. Wat heeft dit land toch ontzettend veel te bieden, prachtig gewoon! De rest van de avond zitten we gebogen over de boeken en folders. Omdat we niet naar het noorden zijn vertrokken hebben we even geen plan voor de komende periode. Maar na een avondje puzzelen begint dit ook vorm te krijgen. We moeten er nu alleen wel rekening mee houden dat we middenin het piekseizoen zitten en dus niet zomaar op de bonnefooi naar elke camping kunnen. Dus naast de plaatsen die we aan willen doen maken we ook alvast een bellijst met de campings waar we op willen staan. Dit blijkt later af en toe nog een flinke uitdaging te worden.

Om half 10 's ochtends is de temperatuur al aardig opgelopen (30 graden). Wij wagen ons toch maar aan een wandeling die iets langer uitvalt dan verwacht (1,4 km) naar Hippo's Yawn. Grappig om een rots in de vorm van een nijlpaard bek te zien. De kinderen verbazen ons al weer door na deze wandeling nog genoeg energie over te hebben om de wave rock nog te beklimmen. Via een trap kunnen we erop, via de rock zelf besluiten we eraf te lopen. Wat vinden ze het leuk! O, mama's dit had jullie geweldig gevonden ;-)! Een welverdiend ijsje is zeker op zijn plaats als je die rode snoetjes ziet. Nog een paar kilometer rijden en dan zouden we weer aan de kust moeten zijn op een camping aan Bremer Bay nabij het Fitzgerald River National park. Hadden we ons niet verkeken op de afstand... Moeten we 150 km extra rijden voordat we er zijn. Logisch dat de kids op de camping tijd nodig hebben om uit te razen.

Een heerlijke dag, ontbijten in de zon, spelen in de speeltuin, koffie drinken in het dorp en de dag vliegt om. Ondertussen hebben we een aantal campings gebeld en staan een aantal gelukkig vast. De belangrijkste, die met Cas zijn verjaardag blijft een flinke uitdaging. We willen graag in het leuke, toeristische strandplaatsje Busselton staan op een 'luxe' camping. Dit blijkt gewoonweg niet te gaan. We breken ons hoofd er nog dagen lang over wat we dan willen gaan doen.

Vandaag gaan we het bijgelegen national park in. Wow, wat is dit mooi. Kleine struikjes met af en toe een berg en een onwijs blauwe oceaan sieren dit landschap. En dan te bedenken hoe mooi dit wel niet moet zijn als je hier in het voorjaar naartoe gaat als alles in bloei staat. Bij point Ann proberen we met de auto het strand op te komen. We hebben toch niet voor niets 4wd! Helaas laat onze ervaring ons in de steek en kijken we met lede ogen toe hoe het andere bestuurders wel lukt. We laten dit de pret niet drukken en gaan te voet naar het strand (wel 2 hele minuten). De kinderen vermaken zich wederom geweldig in de oceaan. Zelfs zo erg dat ze zeiknat werden en uiteindelijk in hun blote kont de zee insprongen. Iets verderop lunchen we op een schitterend plekje waarna we doorrijden naar Albany. Onderweg worden de struiken steeds groter en bevinden we ons aan het eind van de rit gewoon in een bosgebied. Weer een hele gewaarwording na dagen door graanvelden gereden te hebben. Gelukkig hebben we in Albany een camping gereserveerd en beginnen we daar aangekomen eerst met poetsen. Ieder voordeel heeft zijn nadeel zullen we maar zeggen. De unsealed roads laten een dikke laag rode stof acher in de camper...

We maken ons op voor de granite walk in het Porongurup National park. We begrepen echt geen hout van de wandelkaart op het informatie bord. Achteraf bleek dat we dachten op een andere parkeerplaats te zijn. Ja, logisch dat je er dan niets van begrijpt. Vol goede moed beginnen we aan de steile klim. Al gauw komen we erachter dat de wandeling zwaarder en langer zal zijn dan dat we vooraf dachten. Jeannette en Ben lopen terug en de andere bikkels gaan door. Die beklimmen in de hitte de granieten rots waar ze tussen de hekken door genieten van een weids uitzicht. Wat trots zijn wij (en nog meerdere wandelaars die Cas complimenten geven) op ons bijna vierjarige ventje. Die heeft zonder mopperen en met ontzettend veel lef ruim 4 kilometer stijgend en dalend gewandeld. Maar o wat waren ze moe en wat zaten we onder het stof door de droogte. We rijden via een korte 4wd langs de rotsformatie naar het Stirling Range National park. Hier rijden we dwars door het park over een zeer stoffige weg. Meters verder zie je nog steeds waar je gereden hebt. Rik overtreft zichzelf nog eens door de hoge central lookout te beklimmen. Terug naar de camping volgen we netjes de grindweg, maar belanden we ineens tussen de graanvelden. Af en toe is de bewegwijzering zo slecht. Op de camping kunnen we alles en iedereen nog weer eens ontdoen van de rode stoflaag.

Vandaag doen we de ontdekking van de eeuw. Zat die richtingaanwijzer in de andere campers ook rechts? We doen nu zoveel vaker de ruitenwissers aan dan normaal... Nee, die hadden ze (voor ons gewoon normaal) links zitten. Na deze ontdekking taaien we hem af naar het Torndirrup National Park. Hier genieten we wederom van een woeste oceaan die op de rotsen beukt. Diverse blowholes passeren de revue en de kinderen willen niet meer weg. Maar die weten niet dat we in het West Cape Howe National park een leuke lunch aan het strand hebben. Wisten wij overigens ook niet hoor, totdat we op dit idyllische plekje aankwamen. Wederom weer flink zoeken om de juiste afslag te vinden, maar na diverse keren omgekeerd te zijn toch de bestemming bereikt. Ouderwets kaartlezen heeft zo zijn charme, we willen de navigatie dan ook alleen bij nood gebruiken. Na weer een zoektochtje vinden we de Elephant Rock, een rotsformatie die lijkt op een kudde olifanten. Het klinkt iets spectaculairder dan het werkelijk is. We rijden snel door naar Walpole, waar we hopen een plekje voor de nacht te vinden. Wanneer we de camping oprijden zien we er vlak voor een bosbrand. Voor ons best een angstig idee, dus we vragen bij de receptie maar even of het veilig is. Ja hoor, het is maar een kleine en anders waarschuwen we jullie...

We rijden een klein stukje terug naar de Valley of the Giants. Hoge, spectaculaire bomen sieren vandaag ons uitzicht en we genieten van een korte wandeling over de toppen van de bomen. De kinderen zijn voor echt niets bang en dat terwijl de 'brug' best hoog is en aardig tussen de bomen heen en weer schommelt door de wind. Met de tingle tree (een boom die op drie 'poten' echt meters de lucht in gaat) sluiten we deze ochtend af en genieten we van een heerlijke lunch in een gezellig cafeetje in Walpole. We rijden door richting Manjimup waar we een ontzettend leuke camping gereserveerd hebben (Fonty's Pool). Onderweg zien we de bosbranden toch echt oplaaien en krijgen we waarschuwingsborden te zien waarop staat dat we de snelheid aan moeten passen vanwege de rookontwikkeling. Best indrukwekkend en ook best beangstigend om er zo dicht bij te zijn en totaal geen blauwe lucht meer te zien met dit mooie weer. Het is de laatste tijd 30 graden en de temperatuur loopt alleen maar op. Prima te doen aangezien er een lekker windje bij waait en het 's avonds goed afkoelt. In Manjimup besluiten we om onze zoektocht voor een camping met Cas zijn verjaardag verder voort te zetten, en daar hebben we wifi voor nodig. Iedereen is erg behulpzaam, maar alles is hier gewoon dicht op zaterdagmiddag. We besluiten om terug naar de camping te gaan voor een verfrissende duik in het aangrenzende meertje. 's Avonds schrikken we nog even op door de rookontwikkeling van een bosbrand dichtbij de camping. Gelukkig is het vuur snel gedoofd.

Joepie, na dagenlang gezocht en diverse telefoontjes gepleegd te hebben, hebben we nu eindelijk voor twee nachten een leuke camping weten te bemachtigen in Bunburry. De overige twee nachten zien we wel. In elk geval hebben we met Cas zijn verjaardag een plekje, en jawel met wifi :-). Opgewekt rijden we in 38 graden door naar Pemberton om een stukje in een toeristisch treintje door het Karri Marri forest te rijden. De kids (en wij) vinden het wel leuk maar zijn er na een uur wel klaar mee, en we moeten nog een uur. Via de Big Brooke Dam, waar we omringd door het forest een plons nemen en gezellig lunchen, rijden we terug naar de camping. Na het middagdutje van de kinderen rijden we naar de Manjimup Timber & Heritage Park Playground (gebouwd in oktober 2013). WOW, dit is echt geweldig! In Cas zijn bewoording: kei, cool, vet, gaaf hè mama? Mama, ik vind het hier zooooo leuk! Terwijl de kinderen zich optimaal vermaken bereiden wij hier het avondeten op de barbecue. Die vind je hier echt overal langs de weg. Temidden van de speeltuin verorberen we ons avondeten terwijl de kinderen niet kunnen wachten om weer van tafel te mogen. Hier komen we zeker vaker terug! Blij dat we in hier drie dagen overnachten.

Vandaag maar eens inkopen gedaan voor Cas zijn verjaardag en daarna, jullie raden het al...naar de speeltuin! Vandaag is het iets drukker. Waren we gisteren alleen, nu is heel het dorp uitgelopen. 's Avonds willen we weer eten in de speeltuin, alleen is het weer drastisch omgeslagen. De 20 graden halen we denk ik niet eens. Dus lekker op de camping gegeten.

Vandaag heeft Rik bedacht om de fire lookout tree te beklimmen. En voor Jeannette's gemoedsrust heeft die de langste van de vier in dit gebied uitgekozen...75 meter de lucht in via spijkers in de boom. We waren al een keer 40 meter omhoog gegaan bij de tree top walk, maar dit is toch wat anders..... De spijkers waren 2 cm dik staal en aan de buitenkant omgeven met een soort kippengaas om te voorkomen dat je eraf donderde. De eerste 25 meter naar het eerste platform ging soepel, maar dan de rest. Op het platform hing een bordje met daarop:"That was the easy part" en dat het vanaf hier steil omhoog ging en je alleen door moest gaan als je het zeker wist. Ook bij harde wind en/of regen kon je beter niet omhoog gaan, de boom zwenkt in de top 1,5 meter uit naar beide kanten als het waait. Gelukkig was het bijna windstil en dapper werd er doorgeklommen. Boven aangekomen is het zeker de moeite waard, wat een uitzicht! Je kan tot wel 40 kilometer ver kijken en na wat uitgerust en foto's gemaakt te hebben, een keer slikken en weer naar beneden. Net als een klein kind, tree voor tree en vooral goed vasthouden want 75 meter is toch best hoog. Gelukkig gaat het allemaal goed en komt Rik weer veilig en wel beneden. Ondertussen waren er nog verschillende mensen geweest, niemand durfde het echter aan om verder te gaan dan het eerste platform, watjes ;-) !
Na een korte rit toch nog even de Beedelup Falls bekijken ondanks de laag gespannen verwachtingen, maar ja we reden er zo ongeveer langs. Wat omschreven werd als een mooie waterval in de winter en voorjaar, was nu inderdaad niet meer dan een miezerig stroompje. Snel door naar de volgende camping in Augusta, maar niet voordat we weer eens een vruchteloze zoektocht hebben gemaakt naar wifi. Morgen nog maar eens proberen, het zal toch wel een keer lukken?!?!

Ja, ja, we hebben er weer een paar:
Cas blijft roepen dat hij naar het kampvuur gaat in plaats van het vuurwerk.
Cas is helemaal in de ban van iedereen die hier cricket speelt. Alleen noemt hij het krikken...
Cas en Ben: alle auto's zijn hier vet stoer. En dat zijn ze zeker ook!
Cas, ik wil niet in het water, dan gaan mijn tanden wiebelen (klappertanden) en dat vind ik niet leuk.
Ben, kijk de maan is kapot (halve maan).
Mama zegt dat de zon erg zijn best doet om de wolkjes weg te duwen. Fijn, want dan gaat het niet regenen. Nee mama, zegt Cas, de wolken doen tikkertje.