3x is scheepsrecht

Vandaag werden we eindelijk beloond, tijdens ons overheerlijke ontbijt, mét wifi. Maar dat zullen jullie ongetwijfeld gemerkt hebben. Het uploaden van foto's gaat moeizaam waardoor die gedurende de dagen erna erbij gesprokkeld worden. Met een overvolle maag rijden we naar Cape Leeuwin, where the two oceans meet. Wat een woestheid om de oceanen hier op de rotsen te zien beuken. Jeannette en Cas maken zich op voor de beklimming van de vuurtoren. Ben mag niet mee omdat hij nog niet oud genoeg is (en Cas op drie dagen na eigenlijk ook niet...), waardoor Rik en Ben beneden blijven. Helemaal spectaculair (volgens Cas met name stoer) om de oceanen vanaf deze hoogte te mogen bewonderen. Een korte reis hierna brengt ons naar Tounton farm net buiten Margaret River. We hebben een heerlijke ruime plek onder de bomen en met op de achtergrond de speeltuin (+ onze kinderen), het springkussen en de dieren van de boerderij. Na een korte regenbui (maar goed dat we deze niet vaker hebben gehad in onze kleine camper) mogen we om 18 uur de beesten voeren. Mama, het varken heeft geen tanden! O, nee, hoe weet je dat? Nou, mama dat heb ik geprobeerd door mijn hand erin te stoppen...!

De komende dagen doen we het lekker rustig aan omdat we meerdere nachten op eenzelfde camping blijven. Das toch ook best lekker, weinig rijden en voornamelijk niets doen en spelen op de camping. Maar boodschappen halen is toch wel een must. Dus toch nog maar even Margaret River ingegaan. Niets vermoedend rij je dan gewoon de parkeergarage van de supermarkt in totdat je ineens 'klingel' hoort. Hmmmm, hoe hoog is onze camper eigenlijk? 2,5 meter? En de maximum doorrijhoogte van de parkeergarage? Euh....2,4 meter... Gelukkig waren we nog maar zachtjes tegen de 'waarschuwingsbalk' aangereden voordat er schade aangebracht was aan de camper. Voorzichtig de balk opgetild en toch maar de camper buiten langs de weg geparkeerd. Na een nutteloze rit naar de Maze in Yallingup (wat toen we daar aankwamen niet meer was dan een doolhof met een restaurantje erbij) weer terug naar de camping. 's Middags willen we toch nog even langs de apotheek aangezien Rik zijn uitslag (die hij opgelopen heeft door een plant die hem geprikt heeft) steeds erger begint te worden. We worden erg vriendelijk geholpen en met een tube zalf en wat pilletjes staan we even later weer op de camping. Nu maar hopen dat het helpt. Op de camping klapt Jeannette het dak van de camper open en... krak... dat was ons bed... Zonder gereedschap kom je niet ver, maar gelukkig mochten we een paar schroeven en een accuboormachine lenen van de campingeigenaar :-). De avond brengt ons veel gezelligheid, ze draaien een buitenfilm voor de kinderen (verschrikkelijke Ikke2). Met de nodige drankvoorraad en chippies nestelen we ons allemaal in het weiland voor het scherm. Wat geweldig! Om 21.30 uur beginnen de oogjes steeds verder dicht te vallen en brengen we de kinderen dan ook maar naar bed, waar ze in één keer in slaap vallen :-).

Klaar voor vertrek naar Cape Leeuwin Naturalist (vlakbij Dunsbourough). Ware het niet dat de auto ons in de steek liet. Met geen mogelijkheid kregen we hem aan de praat, totdat onze buurman ons kwam helpen met zijn auto en startkabels. De auto had de laatste tijd sowieso 's ochtends al meer moeite met starten, maar om ons nu helemaal in de steek te laten. De rest van de reis heeft ie het in elk geval nog goed vol weten te houden, ook al was het af en toe op het randje. Bij Cape Leeuwin Naturalist mogen we allemaal de vuurtoren beklimmen. De vuurtoren staat namelijk al op een rots waardoor deze niet hoog is en dus gemakkelijk te beklimmen is. We krijgen een privé rondleiding en verbazen ons boven over het geweldige uitzicht over de oceaan. Je ziet 270 graden rondom alleen maar oceaan! We maken nog een korte wandeling naar een stukje van de woeste en deinende limestone coast (sugar loafs), waarna we doorrijden naar Busselton. Hier wilden we eigenlijk het treintje over de pier nemen waarbij aan het einde een natuurlijk aquarium lag (via glazen wanden kon je de oceaan bekijken). De kosten waren alleen zo hoog dat we bedloten om het niet te doen. In het visitors center komen we erachter dat er morgen een vuurwerkshow is vanwege het jaarlijks terugkerende festival. Wat geweldig, dan is Cas jarig! We zoeken onze camping op in Bunbury en genieten wederom maar weer van het zwembad. Wat geen overbodige luxe is met dit weer. Tot nu toe was de warmte prima vol te houden, maar de wind is gaan liggen en dan is 40 graden toch best warm.

Happy Birthday to Cas! Snel toveren we de buitenkant van de camper om tot een feestparadijs. Als Cas naar buiten komt heeft ie al snel door welke dag het is en begint hij vol overgave zijn cadeautjes uit te pakken. Het cricketsetje is natuurlijk het allermooiste en moet meteen uitgeprobeerd worden, ook al vallen de mussen eigenlijk al van het dak. Succes vaders, toch fijn twee zonen ;-). De dag beginnen we met een korte wandeling naar het Dolphin Discovery center. Helaas zijn we net te laat om de wilde dolfijnen aan het strand te zien en wordt ons wachten ook niet beloond. Ach, wat geeft het, we vermaken ons met de aquariums die binnen staan en met het spelen op het strand. Daarnaast mag je de kaartjes nog twee keer gebruiken, dus morgen weer een kans. Aangezien Cas vandaag bepaalt, nemen we wederom een duik in het zwembad en kiest hij als avondeten frietjes bij de Mc (goh, verrassend...). En op naar Busselton! The best present ever, wat een geweldige vuurwerkshow. De kinderen zaten heerlijk in hun pyjama te kijken, wat het in bed stoppen toch echt zeer gemakkelijk maakte eenmaal terug op de camping. Wat een super verjaardag, die maakt hij op deze manier niet snel meer mee.

De volgende dag wagen we vroeg een gok bij het discovery center. En, we hebben geluk. We sluiten aan in de rij en genieten van de dolfijnen die steeds voorbij komen zwemmen. De kids zijn er op den duur wel klaar mee en na een kop koffie vertrekken we naar Mandurah. Hier vinden we een erg leuke camping en genieten we de rest van de dag van het erg warme weer en dus van het zwembad. De warmte zorgt ervoor dat slapen nu nog moeilijker gaat en om 22 uur slaapt die kleinste druif nog steeds niet, waar haalt hij toch altijd die energie vandaan? Gelukkig begint het aan het eind van de avond een beetje te waaien, ook al is het een warme föhne, alles is nu welkom. Maar waar is die tas met zwemvleugels nu naartoe gewaaid? Bij de overburen blijkt de volgende ochtend...

Een nietsdoedag die toch wat drukker werd. Rik zijn uitslag breidt zich verder en verder uit waardoor we toch echt naar de dokter moesten. Een antibiotica en zalf tegen de jeuk zou de oplossing moeten zijn volgens de dokter... Dat wordt geen bier drinken :-). Ondertussen komen we op het parkeerterrein een brandweerwagen tegen en de kinderen rennen hier op af. De enthousiaste brandweerman geeft ons een rondleiding door de wagen en met een echte sticker verlaten we met twee glunderende koppies het parkeerterrein. Op naar de kapper, die haren van Rik en Cas zien er echt niet meer uit. We rijden door naar het centrum van Mandurah om hier te lunchen en zijn benieuwd of de kinderen het nog herkennen. Het duurt nog geen minuut voordat Cas roept, "kijk, daar hebben wij geslapen!" En zoals gewoonlijk papegaait Ben hem meteen na. En jawel hoor, meteen na deze constatering gingen beide koppies op zoek naar de speeltuin :-). De rest van de dag kunnen jullie zelf wel bedenken ;-).

Voordat we naar Perth rijden boeken we nog een cruise over de kanalen van Mandurah, op zoek naar dolfijnen. En die zagen we! Op de camping in Perth zoeken we wederom de verkoeling op en oefenen de kinderen daarna nog even met de nieuwste aanwinst, een tennispaal (een paal met een tennisbal aan een touwtje).

Joehoe, shopdag! We pakken rond 10 uur de bus die ons naar het treinstation brengt. In Perth underground stappen we uit en kan het ontdekken van Perth beginnen. Wat een heerlijke relaxte stad. Onze lunch houden we bij de fontein waar de kinderen al snel uit de kleren gaan en zich twee uur lang vermaken. Wij vermaken ons wel door gewoonweg de kinderen te observeren, wat hebben ze toch een lol! Na ons middag gedeelte keren we nog een keer terug, dit keer moet Cas zich echt alleen vermaken aangezien Ben van alle indrukken in de buggy in slaap is gevallen. En dat is best moeilijk voor Cas... Om 17.30 uur zijn we weer terug op de camping en sluiten we traditioneel de dag af met een overheerlijke maaltijd van de barbecue. 'S Ochtends krijgen we overigens nog de schrik van ons leven. Ben had zichzelf 'opgehangen' aan het touw van het nieuwe tennisspel. Een 'mooie' rode striem om zijn nek is het resultaat maar gelukkig verder geen schade.

En voor de derde keer naar Mandurah. We zoeken nogmaals de dokter op omdat de uitslag van Rik alleen maar erger wordt. Dus weer een uur de auto in om dit leuke plaatsje weer met een bezoek te vereren. Hij wordt meteen geholpen en een half uur later staat ie weer buiten met een prik in zijn bil en een prednison kuur rijker en een lege portemonnee. De arts denkt dat het geen ontsteking is, maar uitslag. We zullen zien, op dit moment is de uitslag helaas nog niet minder geworden, maar gelukkig ook niet erger. Terug in Perth laden wij de camper leeg en leggen we de kinderen te rusten. Fijn dat het warm en droog is, kan je je hele camperplaats gebruiken om de koffers in te pakken voor onze reis morgen richting Koh Lipe. Wat een rotzooi zeg, fijn dat we een extra tas erbij gekocht hebben :-). Zwemmen en tsja dan is het toch echt tijd om te genieten van de laatste keer barbecuen.

Ben wordt om 00.00 uur kotsend wakker. Rik en Ben midden in de nacht onder de douche terwijl Cas een filmpje op de Ipad ging kijken en Jeannette het hele bed 'verschoonde' met de gebruikte lakens die we nog ergens hadden liggen. Om 0.30 uur liggen we allemaal weer onder de wol, maar worden we weer opgeschrikt door Ben die voor de tweede keer overgeeft. Weer onder de douche, Ipad kijken en bed verschonen. Maar waarmee? Dekbed uit de hoes gehaald over het matras van Cas en Ben gewikkeld en zonder deken gaan slapen. Gelukkig vallen we rond 01.30 uur echt in slaap. Om stipt 10 uur verlaten we dan ook vermoeid de camping en begeven we ons naar Apollo om de camper in te leveren. Hoe lang het duurde om de camper op te halen, hoe snel het gaat bij het inleveren. Een taxibusje brengt ons naar het vliegveld waar we zonder problemen de koffers in kunnen leveren. We hebben zelfs nog 35 kilo over :-). We gaan door de douane en checken uit. We moeten Australië nu echt achter ons laten hoe graag we ook nog hadden willen blijven. Wat een prachtig land en vriendelijke mensen. Wij hebben met volle teugen van deze droom genoten! Een vijf uur durende vlucht met alleen maar turbulentie zet ons om 22 uur af op het vliegveld van Kuala Lumpur. Gelukkig vallen de kinderen meteen in slaap en kunnen we ze wakker maken als we moeten landen. We halen de koffers op en lopen naar het punt waar we een gedeelte van onze bagage achter willen laten. Hier komen we er achter dat we de buggy vergeten zijn mee te nemen van de bagageband. Wij zijn echt toe aan vakantie! Gelukkig doen ze er niet moeilijk over om terug de hal in te gaan. Een aantal koffers armer lopen we naar de taxi die ons naar het hotel brengt. De kinderen staan volop in de aandacht met hun trunkies en "o's en a's" over alles wat ze zien. Als we voor alle foto's die van ze gemaakt worden, de aaien over hun bol, de kusjes op hun wangen en alle handjes geld zouden vragen, waren we al een eindje op weg geholpen voor onze volgende reis! Eenmaal in het hotel vallen we allemaal tegelijk in slaap.

8 uur, de taxi brengt ons weer terug naar het vliegveld. Tijdens het wachten genieten de kinderen weer van de loopband en de tijd vliegt om. Na een 40 minuten durende vlucht (wat heerlijk, maar 40 minuten) landen we op Langkawi. Hier nemen we de taxi naar de harbour en duurt het wachten lang. In de brandende zon vullen we papieren in voor de Thaise immigratie en wachten we op de speetboatferry die ons naar Koh Lipe brengt. Tijdens de overtocht van een uurtje vallen de kinderen in slaap. Maar wat een uitzicht als je op dit bounty eiland arriveert! Met de blote voetjes stappen we in het water en lopen we over het strand naar de immigratie van Thailand waar we onze paspoorten op mogen halen. We hebben toch al veel gezien, maar dit is echt weer een andere wereld. Zijspan brommers, vissersbootjes, watertaxi's, blote voeten en zand dat aanvoelt als meel, wat geweldig. En dat terwijl we ons huisje nog niet eens gezien hebben. We mogen achterin een kleine vrachtwagen plaatsnemen die ons naar het resort brengt. Het kleine vrachtwagentje brengt ons via een korte rit over afgelegen weggetjes naar het resort. Jeetje, wat is het contrast groot tussen de toeristische resorts en de leefomstandigheden van de plaatselijke bevolking. Het voelt dan ook een beetje raar om ons te installeren in onze overgrote slaapkamer die via een buitenplaats in verbinding staat met onze badkamer mét bad. Hier houden wij het de komende dagen wel uit. Het relaxen kan beginnen! Aangezien we na het ontbijt niets meer gegeten hebben besluiten we om 17 uur maar te gaan eten. We staan een beetje verbaasd over het feit dat er nog zo weinig 'open' is voor het avondeten. Maar ja, wat wil je ook als je niet doorhebt dat de boottocht van Maleisië naar Thailand je een uur dichterbij de Nederlandse tijd heeft gebracht en het dus eigenlijk pas 16uur is.

Vanaf nu zal elke dag wel zo'n beetje hetzelfde zijn :-). We starten de dag met een heerlijk ontbijt in het hotel, lopen op ons gemak over het strand naar de enige winkelstraat, plonzen af en toe in het helderblauwe zeewater, snorkelen om de mooie nemo visjes te bekijken, ach nemen ook maar weer eens een plons in het zwembad en om het af te leren nestelen we ons ook nog maar eens in een strandbedje. Het leven is helemaal niet moeilijk en zwaar! We sluiten de dagen af door heerlijk op het strand te eten terwijl de kinderen zich in de branding vermaken. Heel fijn als je ze net gebadderd hebt en daarna weer af kunt spoelen.

Uitspraken van de kinderen:
Ben, mag ik het bloed? We kijken elkaar niet begrijpend aan, wat bedoelt hij nu toch weer? Als we zien waar hij naar wijst hebben we door dat hij het zout bedoelt.
Cas en Ben in koor bij het starten van de auto "ja, hij doet het nog!"
Zodra we zeggen dat we ergens gaan koffie drinken krijgen we steevast als antwoord 'Mc Donalds'!
Mama vertelt aan Cas dat we op Koh Lipe vissen gaan kijken en we daarvoor nog snorkelspullen moeten gaan halen. Wat voor vissen, mama? Goudvissen? Nee, Dora en Nemo vissen? Maar mama, hoe komen we daar dan in (aquarium)?
Ben: nu we in een hittegolf zitten en onze blootpoot steeds vaker zijn voeten verbrandt is alles wat warm is koud en koud warm. Hij heeft het dus regelmatig te koud...
Cas vraagt aan mama wat ze aan het doen is. Euh...mijn mail aan het checken. Maar mama, daar zijn de zeemeeuwen (wijzend naar het water).
In de verte rijdt een auto met een aanhanger waarop twee afgedekte jetski's staan. Cas roept vrolijk, kijk een auto met mutsjes!
Op weg naar het vliegveld blijft Cas volhouden dat het een vliegtuigveld is.
Geland in Kuala Lumpur roept Cas uit, "wow, nog een vliegtuig en kijk papa nog één!". Tsja, eigenlijk logisch als je op het vliegtuigveld bent ;-).
Tijdens het ontbijt vraagt Ben waar de kat naartoe gaat. De reactie van mama is hierop dat deze naar de zee gaat. Verontwaardigt zegt Ben dat de kat helemaal geen bandjes om heeft. Waarop Cas dan weer reageert om te vertellen aan zijn broer dat hij denkt dat de kat al zonder bandjes kan zwemmen.

Bob, Sam, Paul en Mir, see you at Schiphol!